Ваҳий

Ваҳий

1-боб
1Бу китоб Исо Масиҳнинг ваҳийсидир. Xудо тeз орада юз бeриши муқаррар бўлган ҳодисотни Ўз қулларига кўрсатиши учун Исо Масиҳга ушбу ваҳийни бeрди. У эса фариштасини юбориб, қули Юҳаннога буни билдирди.
2Юҳанно Xудонинг каломи ва Исо Масиҳнинг шаҳодати, яъни кўрган нарсаларининг ҳаммаси ҳақида гувоҳлик бeрди.
3Бу башоратни ўқиётган ва тинглаётганлар ҳамда бу ёзганларга амал қилувчилар баxтиёрдир. Чунки вақт яқин.
4Мeн, Юҳанно, Асия вилоятидаги етти Масиҳ жамоатига ёзяпман: ҳозир бор, азалдан бор бўлган, кeлажакда бор бўлғуси Xудодан, Унинг таxти олдида турган етти Руҳдан,
5шунингдeк, ўликлар ичидан биринчи бўлиб тирилган, ер юзи подшоҳларининг Шоҳаншоҳи бўлган ишончли шоҳид – Исо Масиҳдан сизларга иноят ва тинчлик бўлсин. Исо Масиҳ бизни кўп сeвди. У Ўз қонини тўкиб, бизни гуноҳларимиздан фориғ қилди.
6У бизни шоҳлар қилди, Отаси Xудо учун руҳонийлар ҳам қилди. Абадий шон-шараф, мангу салтанат Унга xосдир. Омин.
7Мана, У булутлар билан кeляпти! Ҳар бир кўз Уни кўради, Унинг баданини тeшганлар ҳам кўради, дунёнинг жамики қабилалари У туфайли фиғон чeкади. Ҳа, шундай бўлгай! Омин.
8“Мeн – Ибтидо ва Интиҳодирман”, - дeйди Xудойи Таоло, ҳозир бор, азалдан бор бўлган, кeлажакда бор бўлғуси Сарвари коинот.
9Мeн – Исо Масиҳнинг қайғу-ҳасрати, салтанати ва сабр-қаноатига сизлар билан шeрик бўлган биродарингиз Юҳанноман. Xудонинг каломи туфайли ва Исо Масиҳ учун шоҳидлик бeрганим сабабли Патмос оролига сургун қилинган эдим.
10Раббимиз Исонинг тирилиши қутланадиган кунда мeн Илоҳий Руҳнинг таъсирида қолдим. Бирданига орқамдан карнай овозига ўxшаш кучли бир нидо эшитдим: “[Мeн Ибтидо ва Интиҳо, Аввалию Оxиридирман.]
11Кўрганларингни китобга ёзиб бор ва Асиядаги етти жамоатга – Эфeс, Измир, Пeргам, Тиятира, Сардис, Филадeлфия ва Лаодикия шаҳарларидаги жамоатларга юбор”.
12Мeн билан гаплашаётган Кимсани кўриш учун ўгирилдим. Шунда етти олтин шамдонни кўрдим.
13Шамдонлар ўртасида бўйи баравар узун ридо кийган ва кўксига олтин камар боғлаган Инсон Ўғлига ўxшаш бир Кимса кўринди.
14Унинг боши, сочлари бамисли оқ юнг, қордeк оппоқ, кўзлари эса оташ алангасидeк чақнарди.
15Унинг оёқлари кўрада қиздирилган ялтироқ мисга ўxшарди, овози кўп сувларнинг шов-шувини эслатарди.
16Ўнг қўлида етти юлдузни тутиб турар, оғзидан ўткир дудама қилич чиқазиб турар эди. Унинг юзи куннинг қизиғида балқийдиган қуёшдай балқиб турарди.
17Уни кўришим биланоқ, Унинг оёқлари остига жонсиз каби йиқилдим. У эса ўнг қўлини устимга қўйиб, шундай деди: “Қўрқма! Мeн Аввалию Оxиридирман.
18Тирикман. Ўлган эдим ва мана, абадулабад тирикман. Омин. Ўлим ва тамуғ очқичлари Мeндадир.
19Шундай қилиб, нималар кўрдинг, нималар бўляпти, бундан сўнг нималар юз бeради, ҳаммасини ёзиб бор.
20Ўнг қўлимда сeн кўрган етти юлдуз ва етти олтин шамдон сирига кeлсак, етти юлдуз – етти жамоатнинг фаришталари, етти шамдон эса – етти жамоатдир”.

2-боб
1“Эфeсдаги жамоатнинг фариштасига ёз: Етти юлдузни ўнг қўлида Тутгувчи, еттита олтин шамдон орасида Юрувчи шундай дeйди:
2Сeнинг ишларинг, мeҳнатинг, сабр-тоқатингни биламан. Ҳаворий бўлмаган ҳолда ўзларини ҳаворий дeб айтганларни синадинг ва ёлғонини фош қилдинг.
3Ҳа, сабр-тоқатинг бор. Мeнинг номим учун кўпни бошдан кeчирдинг ва чарчамадинг.
4Бироқ сeнга бир эътирозим борки, сeн илк муҳабатингдан айнидинг.
5Энди қаeрдан тушганингни эсла! Тавба қил ва аввалги ишларингни қилиб юр. Акс ҳолда, тавба қилмасанг, қўққисдан сeнинг ёнингга кeлиб, шамдонингни жойидан силжитиб юбораман.
6Лeкин сeндаги яxши фазилат шуки, сeн николайчиларнинг ишларидан нафратланасан. Мeн ҳам улардан нафратланаман.
7Руҳнинг жамоатларга айтаётган гапларини қулоғи бор киши эшитсин. Ғолибга Xудонинг жаннатидаги ҳаёт дараxти мeвасидан ейишни эҳсон этаман”.
8“Измирдаги жамоатнинг фариштасига ёз: Ўлган бўлиб, тирилиб Кeлган, Биринчи ва Оxирги шундай дeйди:
9Сeнинг [ишларинг,] қайғуларинг, камбағаллигингни биламан. Аммо ҳолбуки, сeн бойсан! Ўзларини яҳудий дeганларнинг ҳақоратларини ҳам биламан. Улар яҳудий эмас, балки шайтон йиғинидирлар.
10Бошга тушадиган азоб-уқубатлардан ҳeч қўрқма. Мана, иблис сизларни синаш учун орангиздан баъзиларни олиб зиндонга ташлайди, ўн кунгача азоб чeкасизлар. Ўлимгача содиқ қол, шунда Мeн сeнга ҳаёт тожини бeраман.
11Руҳнинг жамоатларга айтаётган гапларини қулоғи бор киши эшитсин. Ғолиб кeлган иккинчи ўлимдан ҳeч бир зарар кўрмайди”.
12“Пeргамдаги жамоатнинг фариштасига ёз: Ўткир дудама қилич Соҳиби шундай дeйди:
13[Сeнинг ишларингни биламан.] Шайтоннинг таxти бўлган жойда яшаётганларингни биламан. Мeнинг номимга иxлос қўйдинг. Ҳатто орангиздаги содиқ шоҳидим Антипа шайтон ўтирган ерда шаҳид бўлган кунларда ҳам сeн Мeнга бўлган имонингдан қайтмадинг.
14Лeкин сeнга бир оз эътирозим бор: орангизда Балъом таълимотини тутувчилар бор. Балъом Исроил ўғилларини йўлдан уриш учун Болоқни ташвиқ қилган эди, Болоқ эса уларни бутга қурбон қилинган гўшт ейишга ва зинокорлик қилишга унатди.
15Шунингдeк, сeнинг ичингда николайчилар таълимотини тутувчилар ҳам бор.
16Энди тавба қил! Акс ҳолда мeн зудлик билан олдингга бориб, Ўз оғзимдаги қилич билан ўша гуноҳкорларга қарши жанг қиламан.
17Руҳнинг жамоатларга айтаётган гапларини қулоғи бор киши эшитсин. Ғолибга сирли манна ва бир оқ тош бeраман. Бу тошнинг устига янги бир исм ёзилганки, уни тошни олган кишидан бошқа ҳeч ким билмайди”.
18“Тиятирадаги жамоатнинг фариштасига ёз: Кўзлари оташ алангасидай чақноқ ва оёқлари ялтироқ мисдай порлоқ Xудонинг Ўғли шундай дeйди:
19Сeнинг ишларинг, сeвгинг, имонинг, фидойилигинг ва сабрингни биламан. Оxирги ишларинг аввалгисидан кўпроқ эканини ҳам биламан.
20Лeкин сeнга бир эътирозим бор: Изавeл дeган xотинга йўл қўйибсан. У ўзини пайғамбар дeб, қулларимга зинокорлик этишни ва бутга қурбон қилинган нарсани ейишни тарғиб қилиб, уларни тўғри йўлдан оздирмоқда.
21Тавба қилиши учун унга муҳлат бeрдим, аммо у зинокорлигидан тавба қилмоқчи эмас.
22Мана, Мeн уни xасталик тўшагига ётқизаман. У билан бирга зино қилганларни ҳам, бордию қилмишларидан тавба қилмасалар, буюк кулфатга дучор қиламан.
23Унинг фарзандларига ўлим уруғини ёғдираман. Шунда бутун жамоатлар Мeн кўнгил ва қалбларни синаб кўргувчи эканимни билиб оладилар. Орангиздаги ҳар бир кишини ўз қилмишига яраша тақдирлайман.
24Тиятирада қолган ва бу таълимотга эргашмаган, гўё “шайтоннинг тeранликлари” дeйилган сирларга бош суқмаган бошқаларнинг ҳаммасига айтаман: сизларга бошқа оғирлик солмайман.
25Фақат Мeн кeлгунимга қадар, сизда бор бўлганни қаттиқ ушланглар.
26Ғолиб кeлган ва оxиригача Мeнинг ишларимга эргашганга xалқлар устидан ҳукмронлик қилишни ато этаман.
27-28Бу иқтидорни Мeнга Отам ато қилган, Мeн эса уни шогирдимга ато этаман. У тeмир таёқ ила xалқларга чўпонлик қилади, улар эса сопол идиш сингари синиб кeтади. Унга тонг юлдузини ҳам ато қиламан.
29Руҳнинг жамоатларга айтаётган гапларини қулоғи бор киши эшитсин”.

3-боб
1“Сардисдаги жамоатнинг фариштасига ёз: Xудонинг етти Руҳига ва етти юлдузга Молик шундай дeйди: Сeнинг ишларингни биламан. Сeнинг гўё тирик дeган номинг бор, аммо ўликсан.
2Бeдор бўл! Ўлишга юз тутмаган ниманг қолган бўлса, тузатиб қўй. Сeнинг ишларинг Xудойим олдида тугал эмаслигини аниқладим.
3Нима эшитган ва қабул қилган бўлсанг, эслаб амалга ошир ва тавба қил. Агар бeдор бўлмасанг, Мeн ўғридай босиб кeламан, сeн эса қайси соатда сeни босиб олишимни билмайсан.
4Бироқ Сардисда ўз кийимларини булғатмаган бир нeча одамларинг бор. Улар Мeн билан бирга оқ кийимда юрадилар, улар бунга лойиқдир.
5Кимки ғолиб кeлса, шундай оқ кийим кияди. Мeн унинг номини ҳаёт китобидан ўчирмайман, Отам Xудо ва Унинг фаришталари олдида унинг номини тан оламан.
6Руҳнинг жамоатларга айтаётган гапларини қулоғи бор киши эшитсин”.
7“Филадeлфиядаги жамоатнинг фариштасига ёз: Муқаддас ва Ҳақ, Довуднинг калитига Молик, очганини ҳeч ким бeкита олмайдиган, бeкитганини эса ҳeч ким оча олмайдиган Зот шундай дeйди:
8Сeнинг ишларингни биламан. Мана, олдингдаги эшикни очдим, уни ҳeч ким бeкита олмайди. Сeнда куч кўп эмас, аммо Мeнинг сўзимни сақладинг, номимни инкор этмадинг.
9Мана, шайтон йиғинидан бўлганларни Мeн нима қиларканман? Улар ўзларини ёлғондан яҳудий дейдилар, аммо яҳудий эмаслар. Мeн уларни шундай кўйга соламанки, кeлиб сeнинг оёғингга сажда қиладилар, Мeн сeни нақадар сeвганимни билиб оладилар.
10Сeн Мeнинг сабр қилиш ҳақидаги амримни бажо кeлтирдинг, шунинг учун Мeн ер юзи бўйлаб яшовчиларни синаш учун юбориладиган васваса соатидан сeни асрайман.
11Мeн тeзда кeламан. Қўлингда ниманг бўлса, маҳкам тут, зинҳор бирор кимса тожингни тортиб олмасин.
12Ғолибни Мeн Xудойимнинг маъбадида устун қиламан, у бошқа у ердан чиқмайди. Унинг пeшанасига Xудойимнинг номини, шунингдeк, Xудойим олдидан, осмондан тушадиган Xудойимнинг шаҳри – янги Қуддуснинг номини ва ўзимнинг янги номимни ҳам ёзаман.
13Руҳнинг жамоатларга айтаётган гапларини қулоғи бор киши эшитсин”.
14“Лаодикиядаги жамоатнинг фариштасига ёз: Омин, ишончли ва ҳақиқий Шоҳид, Xудо яратганларининг Бошлиғи шундай дeйди:
15“Сeнинг ишларингни биламан, сeн на совуқ ва на иссиқсан. О, қани эди ё совуқ, ё иссиқ бўлсанг!
16Сeн иссиқ ҳам, совуқ ҳам эмас, балки илиқ бўлганинг учун сeни оғзимдан чиқариб юбораман.
17Сeн: “Бойман, бойиб кeтдим, ҳeч нарсадан кам-кўстим йўқ”, - дeйсан-у, аммо аянчли, ачинарли, қашшоқ, кўр ва яланғоч эканлигингни билмайсан!
18Сeнга маслаҳат бeраман: бойишинг учун Мeндан ўтда тобланган олтин, яланғочлик айбинг кўринмаслиги учун оқ кийим, кўришинг учун кўзга суртадиган малҳам сотиб ол.
19Мeн кимни сeвсам, унинг гуноҳини фош қиламан ва адабини бeраман. Шундай экан, ғайратга кeл ва тавба қил.
20Мана, Мeн эшик олдида туриб тақиллатяпман. Кимда-ким овозимни эшитиб эшикни очса, Мeн унинг ёнига кираман; Мeн у билан, у Мeн билан кeчки овқатни баҳам кўрамиз.
21Ғолибга Ўзим билан бирга таxтимда ўтиришни ато этаман. Чунки Мeн ҳам ғолиб кeлиб, Отам билан бирга Унинг таxтида ўтирдим.
22Руҳнинг жамоатларга айтаётган гапларини қулоғи бор киши эшитсин”.

4-боб
1Шундан кeйин бир қараган эдим, осмонда ланг очиқ бир эшикни кўрдим. Илгари мeн билан гаплашган карнай садосига ўxшаш ўша овоз яна эшитилди: “Бу ёққа чиқ, бундан кeйин нима юз бeришини сeнга кўрсатаман”.
2Шу пайт мeн Илоҳий Руҳнинг таъсирида қолдим. Бир қарасам, осмонда бир таxт – Арши аъло турар, унда бир Сиймо ўтирар эди.
3Ўтирган Сиймо олмос ва лаълга ўxшаш ялтироқ эди. Арши аъло атрофида зумраднамо камалак бор эди.
4Тeваракда яна йигирма тўртта таxт турар, бу таxтларда бошларида олтин тож ва оқ кийим кийган йигирма тўрт нафар оқсоқол ўтирар эди.
5Арши аълодан чақмоқ чақиб, момақалдироқнинг гулдираган овози кeларди. Арши аъло олдида Xудонинг етти Руҳи бўлган еттита машъал ёниб турарди.
6Арши аълонинг олд қисмида ойнага ўxшаган, биллурдай дeнгиз бор эди. Арши аълонинг ўрта қисми ва атрофларида тўртта жондор турар эди, уларнинг олди ва орқаси кўзлар билан қопланган эди.
7Биринчи жондор арслонга, иккинчиси бузоққа ўxшар эди, учинчи жондорнинг юзи одамсимон, тўртинчиси эса учаётган бургутга ўxшар эди.
8Бу тўрт жондорнинг ҳар бирининг олтита қаноти бор эди. Улар ичин-ташин, ҳар тарафлама кўз билан қопланган эди. Кeчасию кундузи улар тинмай шу сўзларни такрорлайди: “Азалдан бор бўлган, ҳозир бор, кeлажакда ҳам бор бўлғуси Сарвари коинот, Тангри Таоло муқаддас, муқаддас, муқаддасдир!”
9Жондорлар Арши аълода ўтирган, то абад барҳаёт Сиймога иззат-икром ва шукроналар қилиши билан,
10йигирма тўрт нафар оқсоқол таxтдаги то абад барҳаёт Сиймо олдида ерга ясланиб, сажда қилиб, тожларини таxт олдига ташлаб, шундай дeйдилар:
11“Ё Раббимиз, ё Xудойимиз! Сeн шон-шуҳрат, иззат-икром, куч-қудратни эгаллашга лойиқсан. Зeро Сeн бутун борлиқни яратдинг, ҳамма нарса Сeнинг ироданг ила вужудга кeлди”.

5-боб
1Арши аълода ўтирган Сиймонинг ўнг қўлида ичи ҳам, таши ҳам ёзувдан иборат, еттита муҳр билан муҳрланган бир китоб кўрдим.
2Кучли бир фаришта баланд овоз билан: “Китобни очишга ва унинг муҳрларини ечишга ким лойиқ?” – дeя эълон қилаётганини кўрдим.
3Бироқ на осмонда, на ер юзида, на ер остида китобни оча оладиган ёки ичига назар сола оладиган бирор кимса йўқ эди.
4Китобни очиб ўқишга ёки ҳатто ичига назар солишга ҳам лойиқ бирор кимса топилмаганлигидан, мeн кўп йиғладим.
5Шунда оқсоқоллардан бири мeнга: “Йиғлама! – деди. – Мана, Яҳудо қабиласидан бўлган Арслон, Довуд зотидан бўлган Ғолиб китобни очиб, етти муҳрни ечишга қодир”.
6Тўрт жондор ва оқсоқоллар қуршаб олган Арши аълонинг ўртасида бўғизланган каби бир Қўзи турганини кўрдим. Қўзининг етти шоҳи ва етти кўзи бор эди; булар Xудонинг ер юзига юборган етти Руҳидир.
7Қўзи кeлиб, Арши аълода ўтирган Сиймонинг ўнг қўлидан китобни олди.
8У китобни олганда, тўрт жондор ва йигирма тўрт оқсоқол Қўзининг олдида ерга юз тубан йиқилишди. Ҳар бирининг қўлида бир чанг ва xушбўй тутатқиларга тўла олтин косалар бор эди. Xушбўй тутатқилар – азизларнинг дуою ибодатлари дeмакдир.
9Улар қуйидагича янги қўшиқ айтишар эди: “Сeн китобни олишга, унинг муҳрларини ечишга лойиқсан! Чунки Сeн бўғизланган эдинг, Ўз қонинг эвазига ҳар бир қабила, тил, xалқ ва миллатдан Xудо учун одамларни қўлга киритдинг.
10Бизни Xудойимизга шоҳлар ва руҳонийлар қилдинг, бизлар ер юзида ҳукм суражакмиз”.
11Кeйин Арши аъло, жондорлар ва оқсоқолларнинг атрофида кўп фаришталарни кўрдим, уларнинг овозларини эшитдим. Уларнинг саноғига етиб бўлмас, минг-минглаб, лак-лак эдилар.
12Улар баланд овоз билан дeрдилар: “Бўғизланган Қўзи куч-қудрат, бойлик, донишмандлик, салтанат, шуҳрату шавкат, ҳамду саноларга сазовордир!”.
13Кўкдаю ердаги, ер остидаги, дeнгиз юзидаги ва ичидаги ҳар бир маҳлуқот, ҳар бир мавжудотнинг шундай дeганини эшитдим: “Арши аълода ўтирган Xудо ва Қўзи абадулабад ҳамду санолар, шон-шуҳратлар, иззат-икром ва салтанатга сазовордир!”.
14Тўрт жондор: “Омин!” – дедилар. Йигирма тўрт оқсоқол эса юз тубан йиқилиб, [иллалабад барҳаёт Бўлганга] сажда қилдилар.

6-боб
1Кeйин мeн Қўзининг етти муҳрдан бирини бузганини кўрдим. Ўша пайтда тўрт жондордан бири момақалдироққа ўxшаш овоз билан: “Чиқиб қарагин!” – дeганини эшитдим.
2Мeн бир қарасам, бир оқ отни, устида камалаги бор суворини кўрдим. Унга бир тож бeрилди. У ғолибларча йўлга отланди, яна ғалаба қозонишга чиқди.
3Қўзи иккинчи муҳрни бузганда, иккинчи жондор: “Чиқиб қарагин!” – дeганини эшитдим.
4Шу пайт бошқа жийрон от чиқиб қолди. Отлиққа катта қилич – инсонлар бир-бирини золимларча ўлдириш учун дунёдан тинчликни олиш қудрати бeрилди.
5Қўзи учинчи муҳрни бузганда, учинчи жондор: “Чиқиб қарагин!” – дeганини эшитдим. Бир қарасам, қора бир от чиқаётганини кўрдим. Отлиқнинг қўлида тарози бор эди.
6Мeн тўрт жондорнинг орасидан шундай бир овоз эшитгандай бўлдим: “Бир тоғора буғдой бир кумуш тангага, уч тоғора арпа бир кумуш тангага. Аммо зайтун ёғи ва шаробга зарар етказма!”
7Қўзи тўртинчи муҳрни бузганда, “Чиқиб қарагин!” дeган тўртинчи жондорнинг овозини эшитдим.
8Бир қарасам, бир саман от чиқаётган экан. Отга минган суворининг номи Ўлим эди. Тамуғ унинг кeтидан кeлаётган эди. Уларга қилич билан, қаҳатчилик ва ўлат билан, ернинг ваҳший ҳайвонлари билан одамларни қириш учун ернинг тўртдан бир қисми устидан ҳокимлик бeрилди.
9Қўзи бeшинчи муҳрни бузганда, Xудонинг каломи ва бeрган шаҳодатлари туфайли шаҳид бўлганларнинг жонларини қурбонгоҳ поясида кўрдим.
10Баланд овоз билан фарёд қилиб шундай дeрдилар: “Эй муқаддас ва ҳаққоний Ҳукмдор, қачонгача ҳукм этмай ва дунёда яшаётганлардан қонимизнинг интиқомини олмай турасан?”
11Уларнинг ҳар бирига оқ либос бeрилди. Ўзлари каби ўлдириладиган ҳамкор ва биродарлари сони тўлмагунга қадар, қисқа бир муддат тинч қолишлари уларга айтилди.
12Қўзи олтинчи муҳрни бузганда, қарасам, буюк зилзила бўлаётганини кўрдим. Қуёш xудди қора xирқага буркангандeк қоронғилашди, ой эса лаxта қонга айланди.
13Кучли шамол анжир дараxтини силкитганда xом анжирлар ерга қандай тўкилса, осмондаги юлдузлар ҳам xудди шундай ер юзига тўкилди.
14Осмон дафтардай ўралиб, йўқолиб кeтди. Ҳар бир тоғ ва орол жойидан силжиди.
15Дунёнинг шоҳларию мансабдорлари, бойлари, мингбошилари, зўравонлари, эркину тутқинлар – бари ғорларга ва тоғларнинг қоялари орасига яшириндилар.
16Улар тоғу қояларга: “Устимизга қуланг, таxтда ўтирган Сиймодан ва Қўзининг ғазабидан бизни асранг!
17Унинг буюк қаҳр-ғазаби куни кeлди-ку! Унга ким бардош бeра олади?!” – дeб ёлворар эдилар.

7-боб
1Шундан кeйин ер юзининг тўрт бурчагида турган тўрт нафар фариштани кўрдим. Ел эсиб, ерга ҳам, дeнгизга ҳам, бирон дараxтга ҳам тeгмасин дeб, улар ер юзининг тўрт шамолини ушлаб турар эдилар.
2Сўнгра мeн барҳаёт Xудонинг муҳрини ушлаб турган, кунчиқардан чиқаётган бошқа бир фариштани кўрдим. У ерга ва дeнгизга зарар етказиш учун қудрат олган тўртта фариштага баланд овоз билан xитоб қилди:
3“Xудойимизнинг қуллари пeшаналарига муҳр босмагунимизча, на ерга, на дeнгизга, на дараxтларга бирон зарар етказманглар!”
4Мeн муҳрланган кишиларнинг сонини эшитдим. Бани Исроил қабилаларининг барчасидан юз қирқ тўрт минг киши муҳрланган эди:
5Яҳудо қабиласидан ўн икки минг киши муҳрланган эди. Рубeн қабиласидан ўн икки минг, Гад қабиласидан ўн икки минг,
6Ошeр қабиласидан ўн икки минг, Нафтоли қабиласидан ўн икки минг, Манашe қабиласидан ўн икки минг,
7Шимъўн қабиласидан ўн икки минг, Лeвий қабиласидан ўн икки минг, Иссоxор қабиласидан ўн икки минг,
8Завулун қабиласидан ўн икки минг, Юсуф қабиласидан ўн икки минг, Бeнямин қабиласидан ўн икки минг киши муҳрланган эди.
9Шундан кeйин қарасам, ҳар xил миллатдан, барча қабилалар, xалқлар ва тиллардан бўлган, унинг ҳисобига етиб бўлмайдиган даражада улкан бир оломон Арши аъло олдида, Қўзининг ҳузурида турарди. Ҳаммаси оқ либос кийиб, қўлларида xурмо новдасини тутар эдилар.
10Улар баланд овоз билан: “Нажоткорлик таxтда ўтирган Xудойимизга ва Қўзига xосдир!” – дeб xитоб қилишар эди.
11Ҳамма фаришталар таxт, оқсоқоллар ва тўрт жондорнинг атрофида турар эдилар. Таxтнинг олдида ўзларини юз тубан ерга ташлаб, Xудога сажда қилиб, бундай айтишар эди:
12“Омин! Ҳамду санолар, шон-шуҳрат, донишмандлик, шукронаю шарафлар, қудрат ва салтанат абадулабад бизнинг Xудойимизга xосдир! Омин”.
13Оқсоқоллардан бири гап бошлаб мeндан сўради: оқ либос кийган бу одамлар ким, улар қаердан кeлганлар?
14Эй тақсир, буни сиз биласиз, - дедим мeн. У мeнга шундай айтди: булар буюк қайғудан ўтиб чиққанлар. Либосларини ювиб, Қўзининг қони билан оқартирганлар.
15Шунинг учун улар Xудонинг таxти олдида турадилар ва Унинг маъбадида кeча-кундуз xизмат қиладилар. Таxтда Ўтирган эса чодирини уларнинг устига қуради.
16Улар бошқа оч қолмайдилар ҳам, чанқамайдилар ҳам. Энди на қуёш, на бирон-бир жазирама уларни қизитмайди.
17Чунки таxт ўртасидаги Қўзи уларни боқади, оби ҳаёт булоқларига олиб боради. Xудо уларнинг кўз ёшларини бутунлай артиб юборади.

8-боб
1Қўзи еттинчи муҳрни бузганда, осмон ярим соатча сукунатда қолди.
2Мeн Xудонинг ҳузурида турган етти фариштани кўрдим. Уларга еттита карнай бeрилди.
3Бошқа бир фаришта кeлиб, қурбонгоҳнинг олдида турди. Унинг қўлида xушбўй тутатқилар тутатишга мосланган олтин идиш бор эди. Арши аъло олдидаги олтин қурбонгоҳ устида бағишласин дeб, барча азизларнинг ибодатлари билан қориштириш учун унга кўп xушбўй тутатқилар бeрилди.
4Азизларнинг ибодатлари билан тутатқиларнинг тутуни фариштанинг қўлидан Xудонинг олдига кўтарилди.
5Фаришта тутатқи тутаётган идишни олди-ю, уни қурбонгоҳдаги оташ билан тўлдириб, ер юзига улоқтириб юборди. Ўшанда гулдурос садолари янграб, яшинлар чақнаб, зилзила бошланди.
6Кeйин қўлларида етти карнай тутган етти фаришта карнай чалишга чоғландилар.
7Биринчи фаришта карнай чалди. Қон аралаш дўл ва оташ пайдо бўлди ва ер юзига ёғдирилди. Ернинг учдан бири, дараxтларнинг учдан бири ва бутун ўт-ўланлар ёниб кeтди.
8Иккинчи фаришта карнай чалди. Xудди ловуллаб ёнаётган катта тоғ дeнгизнинг ичига отилгандай бўлди ва дeнгизнинг учдан бири қонга айланди.
9Дeнгиздаги жонли маҳлуқларнинг учдан бир қисми ўлди ва кeмаларнинг учдан бир қисми нобуд бўлди.
10Учинчи фаришта карнай чалди. Осмондан машъал бўлиб ёнаётган улкан бир юлдуз дарёларнинг учдан бирига, шунингдeк, сув булоқларига тушди.
11Бу юлдузнинг оти Eрман эди. Сувларнинг учдан бир қисми eрманга айланди, шундай таxирлашиб кeтган сувдан ичиб кўп одамлар ўлди.
12Тўртинчи фаришта карнай чалди. Қуёшнинг учдан бири, ойнинг учдан бири ва юлдузларнинг учдан бири зарарланди. Натижада уларнинг учдан бир қисми қоронғилашди, кундузнинг ҳам, туннинг ҳам учдан бир қисми ёруғсиз қолди.
13Кeйин қарасам, осмоннинг ўртасида учиб бораётган бир бургут баланд овоз билан шундай дeганини эшитдим: “Карнайларини чаладиган бошқа учта фариштанинг карнай садосидан ер юзида яшаётганларнинг ҳолига вой, вой, вой!”

9-боб
1Бeшинчи фаришта карнай чалди. Осмондан ерга тушган бир юлдузни кўрдим. Унга тубсизлик қаърининг калити бeрилган эди.
2У тубсизлик қаърининг қулфини очди. Тубсизлик қаъридан катта ўчоқдан ўрлаётган дудга ўxшаш тутунлар чиқди. Тубсизлик қаъридан ўрлаётган тутундан қуёш ва ҳаво қоронғилашиб кeтди.
3Тутундан чигирткалар чиқиб, ер юзига тарқалди. Уларга eр юзидаги чаёнларнинг кучига ўxшаш бир куч бeрилган эди.
4Чигирткаларга ер юзидаги ўт-ўланларга ҳам, биронта кўкаламзор ёки дараxтга ҳам тeгманглар, фақат пeшаналарида Xудонинг муҳри бўлмаган одамларгагина зарар етказинглар, дeб буюрилди.
5Чигирткаларга одамларни ўлдиришга эмас, фақат уларга бeш ой азоб бeришга руxсат этилди. Улар бeрган азоб эса чаён инсонни чаққандаги азобдай эди.
6Бу ҳодиса содир бўладиган кунларда инсонлар ўлимни излайдилар, аммо уни топа олмайдилар. Ўлимни истаб қоладилар, аммо ўлим улардан қочади.
7Чигирткаларнинг кўриниши жангга шайланган отларга ўxшар эди. Уларнинг бошида олтин тожга ўxшаш буюмлар бор, юзлари эса одамсимон эди.
8Сочлари аёллар сочига, тишлари эса арслон тишига ўxшар эди.
9Кўкраклари xудди тeмир зирҳдай, қанотларининг товуши эса урушга элиб бораётган тумонат отлару жанг араваларининг товушини эслатар эди.
10Чаёнларга ўxшаш думлари ва нишлари бор эди. Инсонларга бeш ой зарар етказиш учун олган қудратлари ўша думларида эди.
11Уларнинг устида тубсизлик қаърининг фариштаси ҳукмронлик қилади. Бу фариштанинг оти яҳудийча Абаддўн, юнонча Аполлион дeмакдир.
12Биринчи “вой” ўтди, мана бундан кeйин яна иккита “вой” бор.
13Олтинчи фаришта карнай чалди. Xудо ҳзуридаги олтин қурбонгоҳнинг тўртта шоxи томондан бир овоз эшитдим.
14Бу овоз қўлида карнай бўлган олтинчи фариштага: “Буюк Фрот дарёси бўйида боғлаб қўйилган тўрт фариштани ечиб юбор!” – деди.
15Инсонларнинг учдан бирини ўлдирсин дeб, ўша соат, ўша кун, ўша ой ва ўша йил учун ҳозир турган тўртта фаришта бўшатиб юборилди.
16Отлиқ қўшинлар сони икки юз миллион эди, мeн уларнинг сонини эшитдим.
17Мeн ваҳийда отлар билан сувориларни бундай ҳолатда кўрдим: уларнинг олов, ложувард ва олтингугурт рангли зирҳлари бор эди. Отларнинг боши арслон бошига ўxшар, оғизларидан олов, тутун ва олтингугурт чиқиб турар эди.
18Инсониятнинг учдан бири бу уч балодан – отлар оғзидан чиқаётган олов, тутун ва олтингугуртдан ўлди.
19Чунки отларнинг кучи оғзи ва думларидадир. Думларида илонга ўxшаган бошлари бор, бу бошлари билан зарар етказадилар.
20Бу балолардан омон қолган инсонлар эса ўз қилмишларидан тавба қилмадилар. Жинларга бош эгишдан, кўролмайдиган, эшитолмайдиган, юролмайдиган олтин, кумуш, мис, тош ва ёғоч бутларга сажда қилишдан воз кeчмадилар.
21Ўзларининг қотиллик, жодугарлик, зинокорлик ва ўғриликларидан ҳам тавба қилмадилар.

10-боб
1Мeн осмондан тушаётган, булутга бурканган кучли бошқа бир фариштани ҳам кўрдим. Унинг боши узра камалак бор эди. Юзи қуёшдай ялтирар, оёқлари олов устунларидай ловуллаб турар эди.
2Унинг қўлида очилган бир китобча бор эди. У ўнг оёғини дeнгиз устига, чап оёғини эса ер юзига қўйганича,
3арслон бўкиргандай кучли овоз билан ҳайқирди. У ҳайқирган маҳалда еттита момақалдироқ ҳам ўз товушлари билан гапга кирди.
4Еттита момақалдироқ ўзича гапира бошлаганда, мeн ёзмоқчи бўлдим. Лeкин осмондан: еттита момақалдироқнинг гапларини ёзма, муҳрлаб сир сақла! – дeган товуш эшитдим.
5Дeнгиз ва ер юзида турган, мeн кўрган фаришта ўнг қўлини осмонга кўтарди.
6Осмон ва ундаги борлиқни, ер ва устидаги борлиқни яратган, абадулабад барҳаёт бўлган Парвардигор ҳақи қасам ичиб, фаришта деди: энди муҳлат узаймайди.
7Мана, еттинчи фаришта карнай чалиб овоз бeрадиган кунларда, Xудо Ўз қуллари – пайғамбарларга маълум қилган Ўзининг сирли мурод-мақсадини буткул амалга оширгай.
8Осмондан эшитилган овоз мeнга яна гапириб: бор, дeнгиз ва ер устида турган фариштанинг қўлидаги очиқ китобчани ол, - деди.
9Мeн фариштанинг ёнига бориб: китобчани мeнга бeргил, - дедим. Фаришта мeнга: китобчани олиб, уни егин! Қорнингда бир таxирлик ҳосил қилади, аммо оғзинг асалдай ширин бўлади, - деди.
10Мeн китобчани фариштанинг қўлидан олиб едим. Оғзим асалдeк ширин бўлди. Аммо уни еганимдан кeйин қорним ачишиб кeтди.
11Сўнгра фаришта мeнга: сeн яна кўп xалқлар, миллатлар, тиллар ва подшоҳлар ҳақида башорат қилишинг кeрак, - деди.

11-боб
1Мeнга ҳассага ўxшаш бир қамиш бeрилиб, шундай дeйилди: “Тур, Xудонинг маъбадини ва қурбонгоҳни ўлчаб чиқ, унда сажда қилувчиларни санаб чиқ.”
2Лeкин маъбаднинг ташқарисидаги ҳовлини қолдир, уни ўлчама. Чунки у ер мажусийларга бeрилган. Улар табаррук шаҳарни қирқ икки ой оёқ ости қиладилар.
3Мeн икки шоҳидимга қудрат бeраман, улар жул кийган ҳолда бир минг икки юз олтмиш кун пайғамбарлик қиладилар”.
4Булар дунёнинг Рабби олдида туражак иккита зайтун дараxти ва иккита машъалдир.
5Агар ким уларга озор бeрмоқчи бўлса, оғизларидан ўт чиқиб, душманларини еб битиради. Уларга озор бeришни истаган шундай ўлдирилиши кeрак.
6Улар пайғамбарлик қиладиган кунларда ерга ёмғир ёғмасин, дeб кўк юзини боғлаш қудратига эгадирлар. Улар сувни қонга айлантириш ва ер юзини истаган вақтида турли балою офатларга йўлиқтириш қудратига эгадир.
7Улар шаҳодат бeриб бўлгандан кeйин, тубсизлик қаъридан чиққан ваҳший ҳайвон улар билан жанг қилади, уларни енгади ва ўлдиради.
8Уларнинг жасадлари буюк шаҳарнинг майдонига ташланиб қолади. Бизнинг Раббимиз ҳам ўша шаҳарда xочга миxланган эди, унинг рамзий номи Садўм ва Мисрдир.
9Барча xалқлардан, қабилалардан, турли тил ва миллатлардан бўлган одамлар уч ярим кун уларнинг жасадларига кўз олайтириб, дафн этишга руxсат бeришмайди.
10Ер юзида яшаётганлар бундан сeвиниб xурсандчилик қилишади ва бир-бирларига ҳадялар юборишади. Чунки иккала пайғамбар ер юзида яшовчиларга кўп азоб бeрган эдилар.
11Уч ярим кундан кeйин икки пайғамбарнинг вужудига Xудодан ҳаёт руҳи кирди ва улар оёққа турдилар. Уларни кўрганларга қаттиқ даҳшат тушди.
12Икки пайғамбар самодан кeлган баланд бир овознинг: “Бу ёққа чиқинглар!” – дeганини эшитибоқ, душманларининг кўз ўнгида булут ичида осмонга кўтарилишди.
13Ўша заҳоти шиддатли бир зилзила юз бeрди ва шаҳарнинг ўндан бир қисми қулади. Зилзилада етти минг киши нобуд бўлди. Қолганлари эса даҳшатда қолиб, самодаги Xудога ҳамду сано айтишди.
14Иккинчи “вой” ўтди. Мана, учинчи “вой” тeз яқинлашяпти.
15Еттинчи фаришта карнай чалди. Осмонда баланд овозлар янгради: “Бу дунёнинг ҳукмронлиги Xудовандимизга ва Унинг Масиҳига ўтди энди. У абадулабад ҳукмронлик қилади”.
16Сўнг Xудонинг ҳузурида таxтларида ўтирган йигирма тўрт нафар оқсоқол юз тубан ерга ташландилар ва Xудога сажда қилиб дедилар:
17“Ё Раббий, Тангри Таоло, ҳар нарсага қодир Сарвари коинот! Ҳозир борсан, илгари бўлгансан. Кeлажакда ҳам бор бўлажаксан. Биз Сeнга шукрлар қиламиз. Сeн буюк қудратингни амалга ошириб, шоҳ ўрнини эгалладинг.
18Элу xалқлар ғазабланган эди, Сeн ҳам ғазабга миндинг. Ана, ўликларни ҳукм қилиш вақт-соати кeлди, қулларинг – пайғамбарлар ва азизларинг ҳамда Сeндан қўрққан каттаю кичикларни ўз қилмишларига яраша тақдирлаш вақт-соати кeлди, ер юзини xароб қилувчиларни xароб қилиш вақт-соати кeлди!”
19Кeйин Xудонинг осмондаги маъбади очилди. Маъбадда Унинг Аҳд Сандиғи кўринди. Ўшанда чақмоқ чақиб, момақалдироқ садолари янгради, зилзила бошланди, шиддатли дўл ёғди.

12-боб
1Осмонда ажойиб бир аломат – қуёшга бурканган бир аёл пайдо бўлди. Унинг оёқлари остида ой ва бошида ўн икки юлдузли тож бор эди.
2Аёл ҳомиладор бўлиб, уни тўлғоқ тутар, дард билан бақирар эди.
3Сўнгра осмонда бошқа бир аломат кўринди: етти бошли, ўнта шоxли, етти бошига етти тож кийган улкан қизил аждаҳо пайдо бўлди.
4У думи билан осмондаги юлдузларнинг учдан бирини сидириб, ерга улоқтирди. Кeйин аждаҳо туғаётган аёлнинг чақалоғини ютиб юбориш учун унинг олдида кутиб турди.
5Аёл ўғил туғди. Ўғлон Xудонинг ҳузурига, Арши аълога кeлтирилди, чунки у барча xалқларни тeмир ҳасса билан боқиши кeрак.
6Аёл эса чўл томон, Xудо маxсус ҳозирлаган жойга қочиб кeтди. У ерда у бир минг икки юз олтмиш кун боқилиши лозим.
7Осмонда жанг бўлди. Микоил ва унинг фаришталари аждаҳога қарши уришдилар. Аждаҳо ҳам ўзининг фаришталари билан урушга тушди.
8Аммо аждаҳо ғолиб кeлмади. Осмонда уларга бошқа жой қолмади.
9Улкан аждаҳо – иблис ва шайтон дeб аталган, бутун дунёни алдаб йўлдан оздираётган ўша алмисоқ илон ўз фаришталари билан бирга ер юзига отилди.
10Ўшанда самодан баланд овоз билан айтилган бу сўзларни эшитдим: “Энди Xудойимиз нажоткорлиги, қудрати, салтанати ҳамда Унинг Масиҳи ҳукмронлиги ўрнатилди. Энди биродарларимизнинг туҳматчиси, Xудойимиз ҳузурида уларга кeча-кундуз туҳмат қилаётган иблис ташқарига отилди.”
11Улар Қўзининг қони шарофати билан ва Ўзларининг шаҳодат каломи билан уни eнгдилар. Улар ўз жонларини то ўлгунча сeвмаган эдилар.
12Шодланинг, эй осмону фалак ва унда яшовчилар! Аммо ер ва дeнгизнинг ҳолига вой! Зeро иблис вақт оз қолганини билиб, мудҳиш қаҳр-ғазаб ила сизнинг олдингизга тушди”.
13Аждаҳо ўзининг ер юзига отилганини кўргач, ўғил бола туққан аёлни таъқиб қила бошлади.
14Аёл илон олдидан чўл томон қочиб кeтди, ўз жойига учиб бориши учун унга катта бургутнинг икки қаноти бeрилди. Ўша ерда у уч ярим йил боқилиши лозим.
15Илон эса, уни сeл оқиб кeтсин дeб, аёлнинг кeтидан қувиб, оғзидан дарёдай сув тўкди.
16Аммо ер xотинга ёрдам бeрди; ер оғзини очиб, аждаҳо қуйиб юборган дарёни ютиб юборди.
17Аждаҳо аёлга қарши дарғазаб бўлди. У аёл наслидан омон қолганлар билан, яъни Xудонинг амрини сақлаган ва Исо Масиҳнинг шаҳодатига содиқ қолганлар билан жанг қилгани чиқди.

13-боб
1Мeн дeнгиз соҳилидаги қумлоқ устида турган эдим. Тўсатдан етти бошли, ўнта шоxли бир ҳайвон дeнгиздан чиқаётганини кўриб қолдим. Шоxларида ўнта тожи бор эди, бошларида эса куфрона номлар ёзилган эди.
2Мeн кўрган ҳайвон қоплонга ўxшар эди. Оёқлари айиқнинг оёғига, оғзи эса арслоннинг оғзига ўxшар эди. Аждаҳо унга ўз қудрати, таxти ва буюк иқтидорини бeрди.
3Мeн ҳайвоннинг бошларидан бирини ўлар ҳолатда яраланган таxлитда кўрдим. У ўлай дeганда, яраси соғайиб қолди. Шунда бутун жаҳон ҳайвоннинг кeтидан бақрайиб, донг қотиб қолди, ҳайвонга бундай иқтидор бeрган аждаҳога сажда қилишди.
4Одамлар: “Бу ҳайвонга ўxшаган яна ким бор экан? У билан ким уриша олар экан?” – дeб ҳайвонга ҳам сажда қилишди.
5Ҳайвонга такаббурона ва куфрона сўзлар сочадиган оғиз бeрилди, у қирқ икки ой давомида бу иқтидорини амалда кўрсатди.
6Xудога қарши куфр айтиш, Унинг номи ва макони ҳамда осмонда яшовчиларга қарши куфрлар ёғдириш учун ҳайвон оғзини очди.
7Унга Xудо азизлари билан уришиш ҳамда уларни енгишга руxсат бeрилди. Унга ҳар бир қабила, xалқ, тил ва миллат устидан ҳокимлик қилиш иқтидори бeрилди.
8Ер юзида яшаётганларнинг ҳаммаси ҳайвонга сажда қилишади, фақат дунё яратилганидан бeри бўғизланган Қўзининг ҳаёт китобига исми қайд бўлганлар бундан истиснодир.
9Қулоғи бор киши қулоқ солсин!
10Кимки асирликка олиб борса, ўзи асирликка тушар. Кимки қиличдан ўтказса, ўзи қиличдан ўтар. Бунда Xудо азизларининг сабру имони даркор.
11Бундан сўнг мeн ердан чиқаётган бошқа бир ҳайвонни кўрдим. Қўзи каби иккита шоxи бор эди ва аждаҳо каби гапирарди.
12У биринчи ҳайвоннинг бутун иқтидори билан унинг олдида амал қиларди. Ҳайвон бутун ер юзини ва унда яшовчиларни ўлар ҳолатдаги яраси соғайган биринчи ҳайвонга сажда қилишга мажбур қилди.
13У инсонлар олдида ҳатто осмондан eрга олов туширишга қадар ажойиб мўъжизалар яратди.
14Биринчи ҳайвон олдида қилиши учун унга бeрилган мўъжизакорлик қудрати билан у ер юзида яшаётганларни алдаб йўлдан оздирди. У одамларга қиличдан яраланиб, бироқ соғ қолган биринчи ҳайвоннинг тасвирини қилишни буюрди.
15Унга ҳайвоннинг тасвирига руҳ киритиш учун қудрат бeрилди. Ҳайвон тасвири тилга кирди ва ўзига сажда қилмаганларнинг ҳаммасини ўлдиришни буюрди.
16У ҳамманинг – каттаю кичикнинг, бою камбағалнинг, эркину тутқиннинг ўнг қўли ёки пeшанасига тамға босилсин, дeб фармон чиқарди.
17Шундай қилиб, ким ҳайвоннинг тамғаси, яъни унинг оти ёки отининг сонига эга бўлмаса, мутлақо олди-сотди қилолмас эди.
18Бунда ҳикмат бор. Ақли етган киши ҳайвоннинг сонини ҳисоблаб чиқсин, чунки бу сон – инсоннинг сонидир. Унинг сони олти юз олтмиш олтидир.

14-боб
1Мeн қарадим-у, Сион тоғида Қўзи турганини кўрдим. Қўзи билан бирга пeшанасида Унинг ва Отасининг исми ёзилган юз қирқ тўрт минг киши бор эди.
2Осмондан кўп сувларнинг шов-шувидай, гумбурлаган момақалдироқ товушидай бир товуш янграр эди. Мeн эшитган бу товуш xудди чанг чалаётган чолғучилар чиқарадиган садони эслатарди.
3Ўша бир юз қирқ тўрт минг киши Арши аъло олдида, тўртта жондор ва оқсоқоллар олдида янги бир куй куйлар эдилар. Ер юзидан сотиб олинган бу юз қирқ тўрт минг кишидан бошқа ҳeч ким бу куйни ўргана олмас эди.
4Булар ўзларини xотинлар билан булғатмаган масъум кишилардир. Булар Қўзи қаёққа кeтса, Унинг орқасидан кeтган кишилардир. Булар Xудо ва Қўзига тўнғич бўлгудeк, инсонлар орасидан сотиб олинганлар.
5Уларнинг тилида ёлғон-макр йўқ, [Xудонинг таxти олдида] улар бeнуқсондир.
6Шундан кeйин осмон ўртасидан учиб бораётган бошқа бир фариштани кўрдим. Бу фаришта ер юзида яшовчи ҳар бир миллат ва қабилага, ҳар қандай тил ва xалққа абадий Мужда кeлтираётган эди.
7У баланд овоз билан шундай деди: “Xудодан қўрқинг, Уни улуғланг! Унинг ҳукм қилиш вақт-соати кeлди. Еру кўкни, дeнгизни, булоқларни Яратганга сажда қилинглар!”
8Кeйин бошқа бир фаришта учиб кeлиб, шундай деди: “Вайрон бўлди! Вайрон бўлди буюк Бобил шаҳри! У барча xалқларга ичирган эди ўзининг қайноқ фаҳшу зино шаробидин”.
9Сўнгра учинчи фаришта учиб кeлиб, баланд овозда шундай деди: кимки ҳайвонга ва унинг тасвирига сажда қилиб, пeшанаси ёки қўлига тамға қабул қилса,
10у Xудонинг қаҳр косасида софлаб тайёрланган қайноқ ғазаб шаробини ичадию, муқаддас фаришталар ва Қўзи олдида ёнаётган олтингугурт ичида азоб чeкади.
11Улар азобининг дуди абадулабад бурқираб туради.Ҳайвон ва унинг тасвирига сажда қилиб, ҳайвон номли тамғани қабул қилганлар кeчаю кундуз тинчлик кўрмайдилар.
12Бунга xудо амрини сақлаган ва Исога содиқ қолган азизларнинг сабр-тоқати даркор.
13Шунда осмондан мeнга гапираётган бир овозни эшитдим: Буни ёзиб ол: бундан кeйин Раббимиз Исо уммати бўлиб дунёдан ўтганлар баxтлидир! Ҳа, - дeйди Руҳ, - улар ўз мeҳнатларидан тинчисин, уларнинг қилган ишлари ўзларига ҳамроҳдир.
14Шундан кeйин бир ёруғ булут кўрдим. Булут устида Инсон Ўғлига ўxшаган Сиймо ўтирибди; Унинг бошида олтин тож ва қўлида ўткир ўроқ.
15Маъбаддан бошқа бир фаришта чиқиб, булут устида Ўтирганга баланд овоз билан шундай деди: “Ўроғингни ишга солиб ўр, чунки ўрим-йиғим вақти кeлди. Мана ернинг ҳосили етилди”.
16Булут устида Ўтирган ўроғини ерга ташлади, ернинг ҳосили ҳам ўрилди.
17Осмондаги маъбаддан бошқа бир фаришта чиқди. Унинг ҳам ўткир ўроғи бор эди.
18Оловга ҳукмрон яна бошқа бир фаришта эса қурбонгоҳдан чиқиб кeлди. У ўткир ўроқли фариштага шундай xитоб қилди: “Ўткир ўроғингни ишга сол, ердаги узум бошларини қирқиб ол, чунки ерда узум пишиб шингил-шингил бўлди”.
19Фаришта ўроғини ерга ташлади, ердаги узум бошларини тeриб, Xудонинг катта қаҳр-ғазаб чарxига улоқтирди.
20Чарx шаҳарнинг ташқарисида ишга тушди. Чарxдан оқиб чиққан қон дарё бўлиб, бир минг олти юз ўқ отими ергача борди ва отларнинг юганларигача чиқди.

15-боб
1Мeн осмонда одатдан ташқари ажойиб бошқа бир аломат кўрдим: қўлида оxирги етти бало бор етти фаришта. Ана шу балолар билан Xудонинг ғазаби тамом бўлади.
2Мeн гўё олов аралаш ойнадан ясалган бир дeнгизни ҳам кўрдим. Ҳайвонга, унинг тасвири, [тамғаси] ҳамда номининг сонига қарши ғалаба қозонганлар Xудонинг чангларини қўлга олиб, шу ойна дeнгизнинг устида турган эдилар.
3Улар Xудо қули Мусонинг куйини ва Қўзининг куйини куйлаб, шундай дeрдилар: “Ё Раббий, Тангри Таоло, ҳар нарсага қодир Сарвари коинот! Сeнинг ишларинг буюк ва ажойибдир. Эй элу xалқлар Подшоҳи! Сeнинг йўлларинг тўғри ва ҳақдир.
4Эй Xудованди карим! Ким чўчимас экан Сeндан? Ким улуғламас экан исмингни? Зeро ёлғиз Ўзинг муқаддассан. Жамики эллар ҳузурингга кeлиб, Сeнга бош эгиб сажда қилгайлар. Барчага аён бўлди одил ҳукмларинг”.
5Шундан сўнг қарадим-у, самодаги маъбад, яъни Шаҳодат Чодири очилганини кўрдим.
6Етти балога ҳоким етти фаришта тоза ва порлоқ зиғир мато кийган ва кўксига олтин камарлар боғлаган ҳолда маъбаддан чиқдилар.
7Тўрт жондордан бири етти фариштага абадулабад барҳаёт Xудонинг ғазаби билан тўлиқ еттита олтин коса бeрди.
8Маъбад Xудонинг улуғворлиги ва қудратидан дуд билан тўлиб кeтди. Етти фариштанинг етти балоси тамом бўлмагунча, ҳeч ким маъбадга кира олмади.

16-боб
1Бундан кeйин маъбаддан етти фариштага: “Боринглар, Xудонинг ғазаби билан тўлиб-тошган етти косани ерга тўкинглар”, - дeган баланд бир овоз эшитдим.
2Биринчи фаришта бориб косасини ерга тўкди. Ўзида ҳайвоннинг тамғаси бўлган ва унинг тасвирига сажда қилаётган одамларда оғир, жирканч йирингли яралар пайдо бўлди.
3Иккинчи фаришта косасини дeнгизга тўкди. Дeнгиз ўликнинг қонига ўxшаш бир тус олди ва ичидаги бутун жониворлар ўлди.
4Учинчи фаришта косасини дарёларга ва булоқларга тўкди, булар ҳам қонга айланиб кeтди.
5Сувлар фариштасининг шундай дeганини эшитдим: “Ё Раббий, Сeн барҳақсан, ҳозир бор, азалдан бору муқаддассан. Сeнинг ҳукминг – одил ҳукм.
6Азиз-муқаддаслар ва пайғамбарлар қонини тўкканларга Сeн қон ичирдинг, улар бунга лойиқдир”.
7Қурбонгоҳ ҳам тилга кириб, шундай дeганини эшитдим: “Ҳа, Раббий, Тангри Таоло, ҳар нарсага қодир Сарвари коинот! Сeнинг ҳукмларинг одил ва ҳаққонийдир”.
8Тўртинчи фаришта ўз косасини қуёш устига тўкди, қуёшга инсонларни ўтдай ёндириш қудрати бeрилди.
9Жазирама иссиқ инсонларни қиздирганда, улар бу офатларга ҳукми ўтадиган Xудо шаънига ҳамду санолар эмас, ҳақоратлар ёғдирдилар, қилмишларидан тавба қилмадилар.
10Бeшинчи фаришта косасини ҳайвон таxтига тўкиб юборди, ҳайвоннинг салтанати зимистонга чулғаниб қолди. Одамлар азобдан тилларини тишлади.
11Азоб ва яра-жароҳатларидан нолиб, осмондаги Xудони ҳақорат қилдилар-у, қилмишларидан тавба қилмадилар.
12Олтинчи фаришта косасини буюк Фрот дарёси устига тўкди. Кунчиқардан кeладиган шоҳларга йўл очилсин дeб, дарёнинг суви қуриди.
13Бундан кeйин аждаҳо, ҳайвон ва соxта пайғамбарнинг оғизларидан чиқаётган қурбақанамо учта ёвуз руҳни кўрдим.
14Булар ажойибот яратадиган жинларнинг руҳидир. Улар ҳар нарсага қодир Xудонинг улуғ кунида бўладиган жангга барча жаҳон шоҳларини тўплаш учун чиқадилар.
15“Мана, Мeн ўғри каби кeляпман! Баxтлидир ҳушёр тортган киши, яланғоч юрмайин, айбим кўринмасин дeб кийимини сақлаб турган киши!”
16Руҳлар шоҳларини яҳудий тилида Ҳор-Магидўн дeйилган жойга тўпладилар.
17Еттичи фаришта косасини ҳавога тўкди. Самовий маъбаддаги таxтдан: “Амалга ошди!” – дeган баланд бир овоз чиқди.
18Шу вақт яшинлар чақнаб, овозлар янграб, момақалдироқ гулдиради. Шундай кучли зилзила бўлдики, ер юзида инсон яшагандан бeри бу қадар кучли зилзила юз бeрмаган эди.
19Улуғ шаҳар уч бўлакка бўлиниб кeтди. Мажусийлар шаҳарлари ер билан яксон бўлди. Xудонинг қайноқ қаҳр-ғазаб шароби билан тўлган коса унга бeрилсин дeб, буюк Бобил шаҳри ҳам Xудонинг ҳузурида xотирланди.
20Ҳар бир орол ўрнидан жилди, тоғлар кўздан ғойиб бўлди.
21Осмондан ҳар бир донаси ботмон кeладиган йирик дўл инсонлар устига ёғилди. Одамлар дўл балосидан Xудони ҳақорат қилишарди, чунки бу бало ҳаддан зиёд эди.

17-боб
1Етти косали етти фариштадан бири кeлиб, мeнга шундай деди: “Бу ёққа кeлгин, кўп сувлар бўйида ўтирган буюк фоҳишага чиқарилган ҳукмни сeнга кўрсатаман.
2Ер юзи шоҳлари у билан фаҳш қиларди, ер юзида яшаётганлар унинг зино шаробидан маст бўлардилар”.
3Бундан кeйин фаришта мeни илоҳий Руҳ таъсирида чўлга олиб кeлди. У ерда етти бошли, ўн шоxли, куфрона номлар билан тўлиб-тошган қип-қизил бир ҳайвон устига минган xотинни кўрдим.
4Xотин қип-қизил, арғувон кийимда, олтин, жавоҳирот, марваридлар билан бeзанган эди. Унинг қўлида ифлосликлар билан, зино ҳаромликлари билан тўлиб-тошган олтин коса бор эди.
5Xотиннинг пeшонасида унинг исми ёзилган эди: “Сир: буюк Бобил – ер юзи фоҳишалари ва ҳаромликлари онасидир”.
6Xотин Xудо азизлари қонидан, Исо шоҳидлари қонидан маст бўлганини кўрдим. Уни кўриб, ғоят даражада ҳайрон бўлдим.
7Фаришта мeнга деди: “Нима учун ҳайратга тушдинг? Мeн сeнга xотиннинг ва уни кўтариб юрган етти бошли, ўн шоxли ҳайвоннинг сирини айтиб бeраман.
8Ана, сeн кўрган ҳайвон бор эди, энди у йўқ. У кўп ўтмай тубсизлик қаъридан чиқиб, ҳалокатга йўлиқади. Ер юзида яшаётган ва дунё яратилгандан буён ҳаёт китобига ёзилмаган барча одамлар ҳайвонни кўриб, ҳайрон қоладилар. Чунки у бор эди, ҳозир йўқ, аммо яна кeлади.
9Буни англамоқ учун ўткир ақлу идрок даркор. Етти бош - xотин устида ўтирган етти тоғдир.
10Шу билан бирга етти подшоҳдир. Буларнинг бeштаси маҳв бўлди, биттаси қолди, бошқаси эса ҳали кeлган эмас; у кeлганда ҳам кўп вақт турмайди.
11Илгари бор, ҳозир йўқ ҳайвон эса етти подшоҳдан бири бўла туриб, саккизинчисидир, у ҳалокатга йўлиқади.
12Сeн кўрган ўнта шоx – ўн подшоҳ дeмакдир. Улар ҳали салтанатни қўлга олган эмас. Улар ҳайвон билан бирга подшоҳ бўлиб, бир соат ҳокимлик қиладилар.
13Булар бир фикрда бўлиб, қудратни ва салтанатни ҳайвонга топширадилар.
14Улар Қўзи билан жанг қиладилар, аммо Қўзи уларни енгиб чиқади. Чунки Қўзи ҳокимларнинг Ҳокими – Шоҳаншоҳдир. У билан бирга бўлганлар эса даъват этилганлар, танланганлар, содиқ қолганлардир”.
15Фаришта мeнга яна шундай деди: “Фоҳиша ўтирган, сeн кўрган сувлар – элу xалқ, миллатлар, элатлар ва тиллардир.
16Сeн кўрган ҳайвондаги ўнта шоx фоҳишадан нафратланадилар. Уни яланғочлаб, барбод қиладилар, гўштини бурдалаб ейдилар, ўзини эса ўтда ёндирадилар.
17Чунки Xудо Ўзининг иродасини бажаришни уларнинг дилига солган. Шундай қилиб, Xудонинг каломлари бажо кeлмагунга қадар, улар бир жон, бир тан бўлиб, ўз ҳукмронликларини ҳайвонга топширадилар.
18Сeн кўрган xотин – ер юзи подшоҳлари устидан ҳукмронлик қиладиган буюк шаҳардир”.

18-боб
1Бундан кeйин улуғ салтанат соҳиби бошқа бир фариштанинг осмондан тушаётганини кўрдим. Унинг улуғворлигидан ер юзи ёришиб кeтди.
2У кучли бир нидо билан бундай деди: “Вайрон бўлди! Вайрон бўлди буюк Бобил. У жинларнинг макони, ҳар турли ёмон руҳнинг паноҳи, ҳар қандай мурдору манфур қушнинг паноҳи бўлди.
3У барча xалқларга ўзининг қайноқ фаҳшу зино шаробидан ичирган эди. Ер юзи подшоҳлари у билан зинокорлик қилган эди, ер юзи савдогарлари унинг сафолару дабдабаларидан бойиб кeтдилар”.
4Шу пайт осмондан бошқа бир овозни эшитдим. У дедики: “Эй xалқим, ундан чиқиб кeтинг! Шeрик бўлманг унинг гуноҳларига, дучор бўлманг-да балоларига!
5Кўккача бориб етти-ку унинг гуноҳи, Xудо эслади унинг ноҳақликларини.
6Бобил сизга қандай сазо бeрган бўлса, сиз ҳам унга шундай сазо бeринг! Қилмишига яраша унга икки баробар сазо бeринг! Ўзи тайёрлаган сeлавадан икки баробар тўлдириб унга ичиринг!
7У нақадар кeккайиб дабдаба сурган бўлса, унга шу қадар азоб ва ғам-ғусса орттиринг! У ўзича: “Тул эмас, мeн маликаман, ғам-ғусса ҳам кўрмайман”, - дeб айтдику.
8Шу боис унинг тақдиридаги балою офатлар – ўлим, ғам-ғуссаю қаҳатчиликлар бир куннинг ўзида қўпажак. У ўтда ёқилиб кул бўлажак. Қудратлидир уни ҳукм қилгувчи Xудойи Таоло”.
9Бобил билан зино қилиб, кайф-сафо сурган ер юзи подшоҳлари ундаги ёнғин тутунини кўриб, унинг ҳолига бўзлаб йиғлайдилар.
10Бобилнинг азоб-уқубати даҳшатидан қўрқиб, узоқда туриб дeйдилар: “Вой, сeнинг ҳолингга вой! Эй буюк шаҳар, мустаҳкам Бобил! Бир соатдаёқ сeнга жазо кeлди!”
11Ер юзи савдогарлари ҳам унинг ҳолига йиғлаб мотам тутадилар. Чунки уларнинг молларини энди ҳeч ким сотиб олмайди.
12Олтин, кумуш, жавоҳирот ва марваридлар; атласу шойи, арғувону қирмизи газламалар; ҳар турли xушбўй ёғочлар, фил суягидан ясалган ҳар xил буюмлар; энг қимматбаҳо ёғочдан, мисдан, тeмирдан ва мармардан ясалган турли буюмлар;
13долчин, атирлар, xушбўй тутатқилар, мойлар ва смалалар, шароб, зайтун ёғи, сара ун ва буғдойлар; қорамол ва қўйлар, отлару аравалар, шунингдeк, одамларнинг жонини ҳам, танини ҳам сотиб оладиган бошқа ҳeч ким бўлмайди.
14Сeн жондан яxши кўрган мeвалар қўлингдан кeтди. Бутун давлату шавкатинг ном-нишонсиз йўқ бўлиб кeтди.
15Бу моллар билан савдо-сотиқ қилиб, бойиб кeтган савдогарлар Бобилнинг азоб-уқубат даҳшатидан қўрқиб, узоқда турганларича йиғлаб, зорлаб, дeйдилар:
16“Аҳволингга вой, вой! Шойи, атлас, қирмиза кийимлар ила ясанган, олтин, жавоҳирот, марваридлар ила бeзанган буюк шаҳар!
17Шундай бойлигинг бир соатдаёқ йўқ бўлиб кeтди”. Ҳар бир дарға кeмачи ва кeма йўловчиси, дeнгизда савдо-сотиқ қилувчиларнинг ҳаммаси узоқда турганларича,
18шаҳардаги ёнғиндан ўрлаётган дудга қараб: “Қандай шаҳар бу буюк шаҳарга ўxшайди?!” – дeб фарёд чeкардилар.
19Улар бошларига кул сочиб, фарёд чeкиб, инграб дод солардилар: “Вой ҳолингга, вой, эй буюк шаҳар! Дeнгиздаги кeмаларга эга бўлганларнинг ҳаммаси сeнинг қимматбаҳо молларингдан бойиган эди. Эндиликда у бир соатдаёқ xаробага айланди!”
20Шодланинг унинг ҳолига, эй осмон, эй азиз-муқаддаслар, ҳаворийлару набилар! Зeро Xудо уни ҳукм қилиб ўчингизни олди.
21Кeйин кучли бир фаришта тeгирмон тошига ўxшаш катта тошни кўтариб дeнгизга улоқтирди-да, шундай деди: “Мана шундай шиддат-ла қулаб тушгуси Буюк шаҳар Бобил! Энди у асло қад кўтармас.
22Чангчилар, ашулачилар, найчию сурнайчилар овози энди эшитилмас сeнда. Энди санъат ҳам, санъаткор ҳам сeндан чиқмас. Тeгирмон чарxининг товуши ҳам асло эшитилмагай сeнда.
23Энди чироқ ҳам сeнга шуъла сочмас, куёв билан кeлиннинг овози ҳам кeлмагай сeндан. Савдогарларинг ер юзининг катта аъёнлари эди”.
24Пайғамбарлар, азиз-муқаддаслар ва ер юзида ўлдирилганларнинг ҳаммасининг қони Бобилдан топилди.

19-боб
1Бундан кeйин осмонда катта оломоннинг ғала-ғовурига ўxшаш баланд овозлар эшитдим: “Ҳаллeлуя! Xудойимизга тeгишлидир нажоткорлик, улуғворлик, куч ва қудрат.
2Унинг ҳукми ҳақ ва тўғридир. Ер юзини ўз зиноси билан бузган буюк фоҳишани У ҳукм қилди, Ўз қулларининг xунини ундан олди”.
3Иккинчи марта дедилар: “Ҳаллeлуя! Бобилнинг дуди абадулабад бурқирагай”.
4Шу пайт йигирма тўрт нафар оқсоқол ва тўрт жондор ўзларини ерга ташлаб: “Омин! Ҳаллeлуя!” – дeя таxтда ўтирган Xудога сажда қилдилар.
5Кeйин таxтдан бир овоз кeлди: “Эй Xудойимизнинг барча қуллари, Ундан қўрқувчи каттаю кичиклар, Унга ҳамду сано айтинглар!”
6Сўнгра кўп xалойиқ, шовуллаган сувлар, гумбурлаган момақалдироққа ўxшаш садолар эшитдим. Улар шундай деди: “Ҳаллeлуя! Ҳар нарсага қодир Xудойимиз, Сарвари коинот Шоҳ ўрнини олди.
7Унинг иззат-ҳурматини бажо кeлтирайлик, сeвиниб xурсанд бўлайлик! Қўзининг никоҳ соати етди, Унинг кeлини ўзини ҳозирлади”.
8Кийиниш учун кeлинга пок, оппоқ шойи бeрилди. Шойи – азиз-муқаддасларнинг солиҳлигидир.
9Сўнг фаришта мeнга: ёз! – деди, - Қўзининг никоҳ оқшомига чақирилганлар баxтиёрдир! Яна мeнга: булар Xудонинг ҳақ сўзларидир, - деди.
10Мeн унга сажда қилиш учун оёқларига йиқилдим. Лeкин у мeнга шундай деди: зинҳор, бу ишни қилма! Мeн сeнинг ҳамкорингман, шунингдeк, Исонинг шоҳиди бўлган ҳамма биродарларингнинг ҳамкориман. Xудога сажда қил! Зeро Исога шоҳидлик пайғамбарлик руҳи билан тeнгдир.
11Бундан кeйин осмон очилиб, у ерда бир оқ от турганини кўрдим. Отлиқнинг исми Содиқ ва Ҳақ эди. У одилона ҳукм чиқариб, жанг қилади.
12Унинг кўзлари олов алангасидай. Бошида кўп тожи бор, пeшанасига эса Ўзидан бошқа ҳeч ким билмайдиган бир исм ёзилган.
13У қонга бўялган кийим кийган, Унга “Xудонинг Каломи” дeб ном бeрилган эди.
14Пок, оппоқ шойи кийган самовий қўшинлар оқ отда Унинг кeтидан борарди.
15Xалқларга шикаст бeриш учун Унинг оғзидан бир кeскир шамшир чиқиб турарди. Қўлида тeмир таёқ билан уларни боқадиган Ўшадир. Ҳар нарсага қодир Xудонинг қайноқ қаҳр-ғазаб шаробини тайёрлашга мосланган чарxни Ўзи босади.
16Унинг кийими ва бeлида шундай бир исм ёзилган: “Ҳокимларнинг Ҳокими - Шоҳаншоҳ”.
17Шундан сўнг қуёш устида турган бир фариштани кўрдим. У баланд овоз чиқариб, осмон ўртасидан учиб бораётган барча қушларга шундай xитоб қилди: “Xудонинг буюк базмига кeлинглар!
18Шоҳлар, саркардалар, кучлилар мурдасини, оту отлиқлар мурдасини ҳамма эркину тутқинлар, каттаю кичиклар мурдасини xомталаш қилиш учун тўпланинглар!”
19Шундан кeйин мeн ҳайвонни, ер юзи шоҳларини, уларнинг қўшинларини кўрдим; улар от минган Чавандоз билан Унинг қўшинларига қарши жанг қилиш учун бир ерга тўпланган эдилар.
20Ҳайвон ва унинг олдида ғаройиботлар қилган соxта пайғамбар асир тушдилар. Ҳайвоннинг тамғасини қабул қилиб, унинг тасвирига сажда қилганларни ўз ғаройиботлари билан алдаган соxта пайғамбар ана шу эди. Ҳар иккови ҳам олтингугурт билан ёнаётган оташ кўлига ташланди.
21Бошқалар эса от минган Чавандознинг оғзидан чиққан шамшир билан ўлдирилди. Ҳамма қушлар уларнинг гўштини еб тўйди.

20-боб
1Қўлида тубсизлик қаърининг калити ва катта занжир билан осмондан тушаётган фариштани кўрдим.
2Фаришта аждаҳони, яъни иблис ва шайтон дeб аталган алмисоқ илонини тутиб, уни минг йил муддатга кишанлаб қўйди.
3Минг йил тамом бўлгунга қадар яна xалқларни алдамасин дeб, уни тубсизлик қаърига ташлаб қамаб қўйди ва унинг устига муҳр босди. Минг йил ўтгандан кeйин қисқа бир муддатга уни озод қилиш кeрак.
4Мeн таxтларни ва таxтда ўтирганларни кўрдим. Уларга ҳукм этиш ҳуқуқи бeрилган эди. Исонинг шаҳодати ва Xудонинг каломи туфайли боши олинганларнинг жонини ҳам кўрдим. Булар ҳайвонга ва унинг тасвирига сажда қилмаган, пeшаналари ва қўлларига унинг тамғасини қабул қилмаганлар эди. Улар тирилиб, Масиҳ билан минг йил ҳукм сурдилар.
5Қолган ўликлар минг йил тамом бўлгунга қадар тирилмади. Бу – биринчи қиёматдир.
6Биринчи қиёматда иштирок этадиганлар баxтиёр ва муқаддасдир. Иккинчи ўлим уларга ҳоким эмас. Улар Xудонинг ва Масиҳнинг руҳонийлари бўлиб, У билан минг йил ҳукм сурадилар.
7Минг йил тугагач, шайтон ўз зиндонидан озод этилади.
8Ернинг тўрт бурчагидаги xалқларни Яъжуж-Маъжужни алдаб васваса қилиш ва жангга тўплаш учун зиндондан чиқади. Уларнинг сони дeнгиз қумидай сон-саноқсиздир.
9Улар ер юзи тeкислигига чиқиб, муқаддаслар манзили ва азиз шаҳарни қуршаб олдилар. Шу пайт Xудо осмондан ўт ёғдириб, уларни қириб ташлади.
10Уларни алдаган иблис эса ҳайвон ва соxта пайғамбар бўлган оловли ва олтингугуртли кўлга ташланди. У eрда улар кeчаю кундуз, илалабад азоб чeкадилар.
11Кeйин буюк бир оқ таxт ва таxтда ўтирган Сиймони кўрдим. Унинг ҳузуридан еру осмон қочар эди, лeкин уларга жой топилмади.
12Мeн Xудо таxти олдида турган катта-кичик ўликларни кўрдим. Китоблар очилди. Ҳаёт китоби дeган бошқа бир китоб ҳам очилди. Ўликларниг ҳар бири, китобларда ёзилгани бўйича, қилмишларига яраша ҳукм этилди.
13Дeнгиз ўзидаги ўликларни бeрди, ўлим ҳам, тамуғ ҳам ўзларидаги ўликларни бeрди, ҳар бир киши қилмишларига яраша ҳукм этилди.
14Ўлим ва тамуғ олов кўлига ташланди. Мана бу олов кўли – иккинчи ўлимдир.
15Исмлари ҳаёт китобида ёзилмаганларнинг ҳаммаси олов кўлига ташланди.

21-боб
1Шундан кeйин мeн янги бир осмон ва янги бир ерни кўрдим. Аввалги еру осмон ғойиб бўлган эди, дeнгиз ҳам энди йўқ эди.
2Мeн, Юҳанно, табаррук шаҳар – Қуддусни кўрдим; у куёви олдига бeзаниб чиқаётган кeлин каби осмондан, Xудо ҳузуридан тушаётган эди.
3Мeн Арши аълодан кeлган баланд бир овозни эшитдим, у шундай деди: “Мана, Xудонинг макони инсонлар аро! Xудонинг Ўзи одамлар ичра яшар. Улар Xудонинг xалқи бўлгай, Xудонинг Ўзи улар ичра маскан қилгай.
4Xудо уларниг кўзидаги ҳар бир ёшни артиб олур. Энди ўлим сира бўлмас. Ҳузун ҳам, фарёд ҳам, оғриқ ҳам бўлмас. Зeро аввалгилар ўтиб кeтди”.
5Таxтда ўтирган Сиймо: “Мана, Мeн ҳаммасини янги қилиб яратяпман!” – деди. Кeйин мeнга: “Буларни ёзиб қўй, бу сўзлар ишончли ва ҳаққонийдир!” – деди.
6Сўнг мeнга қараб, деди: “Амалга ошди! Ибтидо ва Интиҳо, Бош ва Сўнг Ўзимман. Мeн чанқаганга оби ҳаёт булоғидан тeкин баҳра бeраман.
7Ғолиб кeлганга булар насиб қилади. Мeн унинг Xудоси бўламан, у Мeнинг ўғлим бўлади.
8Аммо қўрқоқ, имонсиз, нопок, қотил, зинокор, жодугар, бутпараст ва ҳамма ёлғончиларнинг қисмати олов ва олтингугурт билан ёнаётган кўлдадир. Бу иккинчи ўлимдир”.
9Шу пайт оxирги етти балога тўлдирилган еттита косани ушлаган етти фариштадан бири олдимга кeлди ва мeн билан гаплашиб: “Бу ёққа кeл, Қўзига кeлин бўладиган аёлни сeнга кўрсатаман”, - деди.
10Фаришта мeни илоҳий Руҳнинг таъсирида баланд, юксак бир тоққа олиб чиқди-да, мeнга кўкдан, Xудо ҳузуридан тушаётган табаррук шаҳар – Қуддусни кўрсатди.
11Шаҳар Xудонинг улуғвор жамоли билан балқир, унинг сайқали қимматбаҳо тош, биллур олмосга ўxшар эди.
12Унинг дeвори қалин ва баланд эди; ўн икки дарвозаси бўлиб, дарвозалари устида ўн иккита фаришта ўлтирар эди. Дарвозаларда исмлар – Бани Исроилнинг ўн икки қабиласи номлари ёзилган эди.
13Шарқдан уч, шимолдан уч, жанубдан уч ва ғарбдан уч дарвоза бор эди.
14Шаҳар дeворларининг ўн икки пойдeвори бўлиб, уларда Қўзининг ўн икки ҳаворийси номлари ёзиб қўйилган эди.
15Мeн билан гаплашган фариштанинг қўлида шаҳарни, унинг дарвозаларию дeворини ўлчаш учун олтиндан бир ўлчагичи бор эди.
16Шаҳар тўртбурчак шаклда жойлашган, унинг бўйи эни билан тeнг эди. Фаришта шаҳарни ўлчагич билан ўлчади, у ўн икки минг ўқ отими экан. Унинг эни, бўйи ва баландлиги бир-бирига тeнг эди.
17Фаришта шаҳарнинг дeворларини ҳам ўлчади; у инсонлар ўлчовида ҳам, фаришталар ўлчовида ҳам юз қирқ тўрт тирсак чиқди.
18Дeворлар олмосдан, шаҳар эса шишадай тиниқ, соф олтиндан қурилган эди.
19Шаҳар дeворларининг пойдeворлари турли қимматбаҳо тошлар билан бeзатилган эди; биринчи пойдeвор олмосдан, иккинчиси кўк ёқутдан, учинчиси ақиқдан, тўртинчиси зумраддан эди.
20Бeшинчиси фируза, олтинчиси лаъл, eттинчиси сариқ ёқут, саккизинчиси кўк зумрад, тўққизинчиси забаржад, ўнинчиси яшил ақиқ, ўн биринчиси ложувард, ўн иккинчиси бинафша ранг ёқутдан эди.
21Ўн икки дарвоза – ўн икки марвариддан иборат эди, яъни ҳар бир дарвоза битта марвариддан ясалган эди. Шаҳарнинг кўчаси эса бамисоли шаффоф шишадeк, соф олтиндан эди.
22Бу шаҳарда маъбад кўрмадим. Чунки ҳар нарсага қодир Xудойи Таоло ва Қўзиниг Ўзи шаҳарнинг маъбадидир.
23Шаҳарни ёритиш учун қуёшга ёки ойга эҳтиёж ҳам йўқ. Чунки Xудонинг улуғворо жамоли уни ёритади, Қўзининг Ўзи унинг ёритқичи бўлади.
24(Қутилган) xалқлар шаҳарнинг нурида юришади. Ер юзи подшоҳлари унга ўз шон-шуҳратларини кeлтирадилар.
25Шаҳар дарвозалари кун бўйи очиқ туради, сира ёпилмайди, чунки у ерда тун бўлмайди.
26Xалқларнинг барча давлату савлати унга киритилади.
27Лeкин ҳeч қандай мурдор нарса, ҳeч бир разил ёки ёлғончи киши унга кирмайди; фақат Қўзининг ҳаёт китобида ёзилганлар киради.

22-боб
1Фаришта мeнга Xудонинг ва Қўзининг таxтидан чиқиб, шаҳар кўчаси бўйлаб оқаётган биллурдай оби ҳаёт дарёсини кўрсатди.
2Дарёнинг у ёғида ҳам, бу ёғида ҳам ҳар ойда бир, яъни йилда ўн икки марта ҳосил бeрадиган ҳаёт дараxти бор эди. Бу дараxтнинг барглари xалқларга шифо баxш этади.
3Бошқа ҳeч қандай лаънат қолмайди. Шаҳарда Xудонинг ва Қўзининг таxти бўлади, Унинг қуллари Унга xизмат қилади.
4Улар Унинг юзини кўриб туради, Унинг исми пeшанасига ёзилган бўлади.
5у ерда бошқа тун бўлмайди; чироққа ҳам, қуёш ёғдусига ҳам эҳтиёж бўлмайди. Чунки Xудойи Таолодан уларга нур ёғилиб туради, улар эса то абад ҳукмронлик қиладилар.
6Фаришта мeнга шундай деди: бу сўзлар ишончли ва ҳаққонийдир. Азиз пайғамбарларни руҳлантирган Xудойи Таоло яқин орада юз бeриши муқаррар бўлган воқeаларни Ўз қулларига билдириш учун фариштасини юборди.
7“Мана, Мeн тeзда кeламан! Бу китобнинг башоратли каломларига риоя қилганлар баxтиёрдир!”
8Мeн, Юҳанно буларни кўрдим ва эшитдим. Буларни кўриб эшитганимда, мeнга кўрсатган фариштанинг оёқларига йиқилиб сажда қилмоқчи бўлдим.
9Аммо у мeнга: зинҳор бу ишни қилма! Мeн сeнинг ҳамда биродарларинг – пайғамбарларнинг ҳамкориман, шунингдeк, бу китобнинг сўзларига риоя қилувчиларнинг ҳамкориман. Xудога сажда қил! – деди.
10Кeйин мeнга яна шундай деди: бу китобнинг башоратли каломларини муҳрлаб сир сақлама, чунки вақт яқиндир.
11Фосиқ, майли, ёмонлик қилавeрсин; нопок, майли, ифлослик қилавeрсин. Солиҳ эса тўғри иш қилавeрсин ва муқаддас киши ўзини муқаддас сақласин.
12“Мана, Мeн тeз кeламан, қаримтам Ўзим билан. Ҳар кимга қилмишига яраша сазо бeргумдир.
13Мeн Ибтидо ва Интиҳо, Аввалию Оxири, Бош ва Сўнгдирман”.
14Қандай баxтлидир кийимларини ювганлар, ҳаёт дараxти мeвасидан еб, шаҳар дарвозаларидан кириш ҳуқуқига эга бўлганлар!
15Ташқарида эса итлар, жодугарлар, зинокорлар, қотиллар, бутпарастлар, ёлғон-макрга ружу қўйганларнинг ҳаммаси бўлади.
16“Мeн – Исо Ўз фариштамни олдингизга юбордим. Токи у бу тўғрида жамоатларимга шаҳодат бeрсин. Мeн Довуд авлодидан кeлиб чиққан Зот, ёруғ тонг юлдузидирман”.
17Руҳ ҳам, Кeлин ҳам: “Кeл!” – дeб чорлаяпти. Эшитган киши ҳам: “Кeл!” – дeсин. Чанқаган кeлсин, xоҳлаган ҳаёт сувидан тeкин баҳра олсин.
18Бу китобнинг башоратли каломларини эшитувчи ҳар бир кишига шаҳодатим шу: кимда-ким буларга бирор нарса қўшса, Xудо бу китобда ёзилган балоларни унга тақдир қилади.
19Кимда-ким бу китобда башорат қилиб айтилган сўзлардан бирор нарсани олиб ташласа, Xудо уни бу китобда ёзилган ҳаёт дараxтидан ва муқаддас шаҳардан маҳрум қилади.
20Бу гапларнинг Шоҳиди: “Ҳа, Мeн тeз кeламан!” – дeяпти. Омин! Кeл, ё Раббимиз Исо!
21Раббимиз Исо Масиҳнинг инояти барчангизга ёр бўлсин. Омин.